Monday, November 28, 2011

~ Awak~ Finale


Awak…semalaman diri ini tiada ketenangan…
Saya tak bisa…melelapkan mata…
Saya asyik terkenangkan awak…awak yang telah pergi…
Tinggalkan diri ini…

Awak…linangan air mata ini…
Terus menitis…dan air mata ini menjadi saksi…
Cinta saya…buat diri awak…

Awak…puas saya berfikir…
Kenapa awak akhirnya…mahu tinggalkan saya…
Namun…persoalan itu…
Masih tidak terjawab…pada diri ini…


Awak…apakah sebenarnya…
Yang bermain…di fikiran awak…
Apakah sebenarnya…yang mengganggu jiwa awak…
Hinggakan awak sanggup…
Melakukan semua ini…

Awak…berlalu sudah malam itu…
Malam yang penuh kesengsaraan…buat diri ini…
Namun diri ini masih gagal…
Untuk mendapatkan ketenangan…
Biarpun hari baru…silih berganti…

Awak…saya masih ingat…
Bagaimana siksanya jiwa ini…
Setelah cinta ini dikhianati…
Setelah hati ini dihancurkan…
Setelah diri ini diperbodohkan…
Setelah perasaan ini dipermainkan…
Saya rasakan…tak sanggup lagi…
Untuk meneruskan hidup ini…
Hinggakan saya memohon pada Ilahi…
Agar segeralah…tercabutnya nyawa ini…
Kerana saya…tak tahan lagi…
Menanggung derita…dan kesedihan ini…

Awak…terasa sunyi diri ini…
Bila awak tiada di sisi…
Saya masih ingat…macam mana pilunya hati ini…
Pabila bersendirian…di kampus ini…

Awak…awak telah pulang tinggalkan saya…
Tapi saya belum pulang lagi…
Pasal saya…kena stay kat sini…
Untuk tempoh 3 minggu lagi…
Kerana perlu turut serta…dalam foundation English…
Yang diutarakan…oleh universiti…
Dan awak pulang…tanpa ucapan selamat tinggal…
Walaupun secuma…ungkapan Bye! Bye!...

Awak…ramai kawan-kawan telah pulang…
Hanya tinggal segelintir saja…
Yang masih bersama…diri ini…
Awak…kesepian ini begitu ketara…
Hinggakan pada satu tahap…saya rasakan seolah-olah…
Bagaikan hidup di dunia yang lain…
Yang tidak berpenghuni…hanyalah saya seorang saja…
Yang tinggal kat sini…
Bila nak makan…bila nak ke class…
Jalan sorang-sorang…jarang sangat ditemani kawan-kawan…
Kerana masing-masing…berlainan kumpulan…
Bila malam…suasana sunyi makin menyelubungi…
Apetah lagi kampus ini…berada di tengah-tengah hutan…
Dan berjauhan dari bandar…
Ape yang mampu saya lakukan…
Hanyalah bersendirian…
Menghabiskan masa…melayani perasaan…
Dan mengenangkan kedukaan…
Yang telah menimpa…diri ini…

Awak…bila saya cuba lelapkan mata…
Perasaan rindu ini…kian menebal…
Sebak di dada makin terasa…
Hinggakan bila terlena…sering kali saya meracau…
Sampai menitis air mata…
Kerana saya…selalu dibayangi diri awak…
Awak sentiasa menganggu tidur saya…
Dan awak sentiasa menganggu fikiran ini…
Bila saya tersedar…
Saya dapati diri ini sedang menangis…

Awak…hinggakan satu ketika…
Saya fobia nak lelapkan mata…
Pasal kesedihan dalam tidur itu…lagi dahsyat…
Dari kesedihan…di alam nyata…
Kerana ianya cukup memeritkan…
Dan ianya…amat menyedihkan…
Walaupun terasa mengantuk…namun diri ini…
Tak bisa lelapkan mata…kerana khuatir…
Akan meracau lagi…
Lalu saya duduk di kerusi study…
Termenung panjang…tak tahu nak buat ape…
Nak tengok tv…tv memang takde…
Nak on pc…pc pun takde…
Pasal dah pos…balik ke kampong…
Tapi kalau benda tu semua ade…
Takde maknanya jugak…
Pasal saya dah takde mood…
Untuk semua itu…

Awak…seketika terlintas difikiran…
Untuk saya…buat satu perkara…
Manalah tahu…kalau ianya mampu…
Menenangkan fikiran ini…
Lantas saya ambik sehelai kertas lukisan…
Dan sebatang pensel berserta pemadam…
Saya lukiskan sebuah potret…seorang perempuan…
Ianya adelah potret wajah…Siti Nurhaliza…
Dan bukannya potret wajah…diri awak…
Tapi awak pun Siti jugak…
Siti ‘Raflesia’…
Yang telah meracun…diri ini…

Awak…masa melukis…
Terlintas difikiran…wanita itu adelah racun…
Namun ia juga bisa jadi penawarnya…
Pelikkan…macam mana saya boleh siapkan…
Potret itu dalam masa kurang 3 jam saja…
Sedangkan ketika itu…jiwa ini masih kusut…
Saya pun tak tahu…macam mana saya boleh lakukannya…
Mungkin kerana perasaan cinta saya sungguh mendalam…
Dan keazaman saya untuk setia selamanya…pada awak…
Hingga ke hari ini…saya masih simpan lukisan itu…
Saya tampalkan pada dinding…bilik saya…
Saya sangat sayangkan lukisan itu…
Hinggakan kawan saya nak beli pun…
Saya tak jualkan…

Awak…diri ini kebinggungan…
Sukar sungguh nak dapatkan…ketenangan jiwa yang dicari…
Pernah suatu malam…saya tak tahu nak buat ape…
Lantas saya kuar…dari bilik…
Saya duduk atas kerusi batu…
Dan saya mendongak ke atas…
Saya nampak langit…nan terbentang luas…
Yang dipenuhi bintang-bintang…yang berkerdipan…
Dan dari situ…saya perolehi sesuatu…
Yang mampu meredakan sedikit…
Kesedihan yang melanda hati ini…
Namun ianya hanyalah untuk seketika saja…

Awak…alangkah sedihnya hati ini…
Pabila terkenangkan…ape yang telah terjadi…
Bila saya sudah merelakan hati ini…
Menerima awak dengan setulus ikhlas…
Dan berjanji pada diri ini…
Akan setia pada awak…buat selamanya…
Namun…awak pula yang tinggalkan saya…
Tanpa memikirkan perasaan saya ini…

Awak…puas saya merayu pada awak…
Namun awak tetap dengan pendirian awak…
Awak kata…awak takder niat nak buat itu semua…
Awak juga kata…pada mulanya…
Awak dah berjaya cintakan saya…
Tapi bila terkenangkan kenangan yang lama…
Cinta awak pada saya dah mula pudar…

Awak…puas saya pujuk awak…
Saya kata…saya sedia jadi pengganti dia…
Saya akan cuba sedaya upaya…
Nak bahagiakan awak…
Namun awak tetap juga dengan keputusan itu…

Awak…masa cuti 3 bulan…
Saya asyik terkenangkan awak…
Dan perasaan rindu ini begitu menebal…
Hinggakan sampai demam diri ini dibuatnya…makan pun tak lalu…
Sepanjang cuti…saya cukup menderita…
Pernah masa saya tengah drive…
Saya tak perasan lampu merah…
Saya jalan terus…nak buat macam mana…
Saya asyik terkenangkan awak…setiap detik…setiap waktu…
Nasib baik takder kenderaan…
Yang melintas masa itu…
Kalau tak…sudah tentu saya dah ke sana…
Tak pun bermalam di hospital…

Awak…sungguh lemah diri ini…
Tak berdaya melawan takdir…
Tapi saya nak buat macam mana lagi…
Kalau orang dah memang tak sudi…

Awak…pengalaman ini…
Cukup memberi pengajaran pada saya…
Kalau nak buat baik pada orang…biarlah berpada-pada…
Jangan sampai diri sendiri merana…
Tapi itulah…saya buat nii semua…pasal saya kasihankan awak…
Bagi saya…ape salahnya saya cuba membahagia seorang perempuan…
Yang hatinya sedang berduka…
Saya cuba mencintai awak…hingga saya benar-benar berjaya mencintai awak…
Dengan sepenuh hati…tapi tak sangka pulak…
Awak hanya menyapa hati ini…
Hanyalah untuk seketika saja…
Tatkala diri awak dibelenggu rasa marah…rasa benci…rasa dendam…
Dan jiwa awak telah dikuasai…oleh perasaan ego yang menebal…
Sebab itu awak memilih…untuk mengubah arah…
Cinta awak pada saya…
Tanpa berfikir panjang…yang awak benar-benar pasti…
Boleh menerima diri ini…sebagai pengganti baru untuk awak…buat selamanya…

Awak…kini saya dah berhenti berharap…
Ape-ape lagi daripada awak…
Bagi saya…ape gunanya pengorbanan saya selama ini…
Sedangkan awak sikit pun tak hargainya…
Awak taknak bagi peluang pada saya…
Awak jugak taknak bagi peluang pada diri sendiri…
Sememangnya saya tahu cinta tak boleh dipaksa…
Tapi awak pernah mengaku yang awak paksa diri…
Untuk mencintai saya…dan akhirnya awak berjaya…
Walaupun ianya hanyalah untuk seketika sahaja…
Tapi awak tak tahu keazaman saya dalam bercinta…
Dan keazaman yang paling bermakna…buat seorang perempuan…
Hanya akan diketahuinya…setelah ianya menjadi…isteri saya yang sah…
Saya percaya dan saya yakin…kalau awak tahu…mesti awak akan berfikir 14 kali…
Sebelum awak tinggalkan saya…
Dan awak belum kenal dengan saya sepenuhnya…
Pasal awak cepat-cepat tarik diri…
Kalau awak sudi terus bersama-sama…
Melayari bahtera cinta ini…
Saya percaya…saya mampu buktikan yang saya ini…
Benar-benar ingin membahagiakan awak…
Buat selamanya…

Awak…walaupun begitu…
Saya tak menyimpan perasaan dendam pada awak…
Cuma saya kesal dengan awak…
Dan saya tak faham dengan awak…
Awak tinggalkan saya…kerana tak boleh lupakan dia…
Sedangkan sampai sekarang…awak masih tak terima dia…
Walaupun dia merayu-rayu pada awak…
Hingga ke hari ini…

Awak…puas saya mencari jawapannya…
Tapi yang nyata…saya tak mampu fahami awak…
Dan bila awak dah buat begitu…
Saya dapat rasakan yang kita…bukanlah pasangan yang serasi…
Lantas ape yang boleh saya lakukan…
Adalah belajar untuk lupakan awak…
Jadi…untuk kebaikan bersama…
Tak mengapalah saya korbankan cinta ini…
Walaupun cinta ini cinta sejati…
Tapi ianya lahir dari rasa belas kasihan saya…terhadap awak…
Dan bukannya kerana saya meminati awak…
Walaupun awak punyai tarikan tersendiri…
Yang sedikit menepati …kriteria gadis idaman saya…
Namun yang pasti…awak bukanlah citarasa saya…

Awak…akhirnya perasaan cinta ini…
Semakin luput…dan akhirnya sudah tidak wujud lagi…
Cinta saya sudah mati…kerana cinta awak pun sudah mati…
Tiada gunanya lagi…saya teruskan keazaman cinta ini…
Walaupun ianya sudah mencapai tahap cinta sejati…
Kerana cinta sejati tak bisa hidup…buat selamanya…
Jika ia hanyalah berada disebelah pihak…
Dan pengunduran diri ini…
Bukanlah kerana saya putus asa…
Tapi kerana saya tak bisa lagi…
Merasai aura cinta seorang perempuan…dari hati awak lagi…
Dan saya sudah…tak yakin dengan awak…
Kerana awak nii…penuh dengan rahsia…
Penuh dengan misteri…

Awak…kini saya dah boleh lupakan awak…
Mungkin berkat daripada…kesabaran saya selama ini…
Dan bila saya terpandang akan bus-stop tempat pertemuan kita buat pertama kalinya…
Saya dah tak sedih lagi…seperti dulu…
Malah saya hanya tersenyum…
Mengenangkan kisah cinta saya…
Dengan seorang perempuan…
Yang pernah duduk sebelah saya…
Dalam bas suatu ketika dahulu…

****************TAMAT*****************

No comments:

Post a Comment