~ Awak~ Finale

Awak…semalaman diri ini tiada ketenangan…
Saya tak bisa…melelapkan mata…
Saya asyik terkenangkan awak…awak yang telah pergi…
Tinggalkan diri ini…

Awak…linangan air mata ini…
Terus menitis…dan air mata ini menjadi saksi…
Cinta saya…buat diri awak…

Awak…puas saya berfikir…
Kenapa awak akhirnya…mahu tinggalkan saya…
Namun…persoalan itu…
Masih tidak terjawab…pada diri ini…


Awak…apakah sebenarnya…
Yang bermain…di fikiran awak…
Apakah sebenarnya…yang mengganggu jiwa awak…
Hinggakan awak sanggup…
Melakukan semua ini…

Awak…berlalu sudah malam itu…
Malam yang penuh kesengsaraan…buat diri ini…
Namun diri ini masih gagal…
Untuk mendapatkan ketenangan…
Biarpun hari baru…silih berganti…

Awak…saya masih ingat…
Bagaimana siksanya jiwa ini…
Setelah cinta ini dikhianati…
Setelah hati ini dihancurkan…
Setelah diri ini diperbodohkan…
Setelah perasaan ini dipermainkan…
Saya rasakan…tak sanggup lagi…
Untuk meneruskan hidup ini…
Hinggakan saya memohon pada Ilahi…
Agar segeralah…tercabutnya nyawa ini…
Kerana saya…tak tahan lagi…
Menanggung derita…dan kesedihan ini…

Awak…terasa sunyi diri ini…
Bila awak tiada di sisi…
Saya masih ingat…macam mana pilunya hati ini…
Pabila bersendirian…di kampus ini…

Awak…awak telah pulang tinggalkan saya…
Tapi saya belum pulang lagi…
Pasal saya…kena stay kat sini…
Untuk tempoh 3 minggu lagi…
Kerana perlu turut serta…dalam foundation English…
Yang diutarakan…oleh universiti…
Dan awak pulang…tanpa ucapan selamat tinggal…
Walaupun secuma…ungkapan Bye! Bye!...

Awak…ramai kawan-kawan telah pulang…
Hanya tinggal segelintir saja…
Yang masih bersama…diri ini…
Awak…kesepian ini begitu ketara…
Hinggakan pada satu tahap…saya rasakan seolah-olah…
Bagaikan hidup di dunia yang lain…
Yang tidak berpenghuni…hanyalah saya seorang saja…
Yang tinggal kat sini…
Bila nak makan…bila nak ke class…
Jalan sorang-sorang…jarang sangat ditemani kawan-kawan…
Kerana masing-masing…berlainan kumpulan…
Bila malam…suasana sunyi makin menyelubungi…
Apetah lagi kampus ini…berada di tengah-tengah hutan…
Dan berjauhan dari bandar…
Ape yang mampu saya lakukan…
Hanyalah bersendirian…
Menghabiskan masa…melayani perasaan…
Dan mengenangkan kedukaan…
Yang telah menimpa…diri ini…

Awak…bila saya cuba lelapkan mata…
Perasaan rindu ini…kian menebal…
Sebak di dada makin terasa…
Hinggakan bila terlena…sering kali saya meracau…
Sampai menitis air mata…
Kerana saya…selalu dibayangi diri awak…
Awak sentiasa menganggu tidur saya…
Dan awak sentiasa menganggu fikiran ini…
Bila saya tersedar…
Saya dapati diri ini sedang menangis…

Awak…hinggakan satu ketika…
Saya fobia nak lelapkan mata…
Pasal kesedihan dalam tidur itu…lagi dahsyat…
Dari kesedihan…di alam nyata…
Kerana ianya cukup memeritkan…
Dan ianya…amat menyedihkan…
Walaupun terasa mengantuk…namun diri ini…
Tak bisa lelapkan mata…kerana khuatir…
Akan meracau lagi…
Lalu saya duduk di kerusi study…
Termenung panjang…tak tahu nak buat ape…
Nak tengok tv…tv memang takde…
Nak on pc…pc pun takde…
Pasal dah pos…balik ke kampong…
Tapi kalau benda tu semua ade…
Takde maknanya jugak…
Pasal saya dah takde mood…
Untuk semua itu…

Awak…seketika terlintas difikiran…
Untuk saya…buat satu perkara…
Manalah tahu…kalau ianya mampu…
Menenangkan fikiran ini…
Lantas saya ambik sehelai kertas lukisan…
Dan sebatang pensel berserta pemadam…
Saya lukiskan sebuah potret…seorang perempuan…
Ianya adelah potret wajah…Siti Nurhaliza…
Dan bukannya potret wajah…diri awak…
Tapi awak pun Siti jugak…
Siti ‘Raflesia’…
Yang telah meracun…diri ini…

Awak…masa melukis…
Terlintas difikiran…wanita itu adelah racun…
Namun ia juga bisa jadi penawarnya…
Pelikkan…macam mana saya boleh siapkan…
Potret itu dalam masa kurang 3 jam saja…
Sedangkan ketika itu…jiwa ini masih kusut…
Saya pun tak tahu…macam mana saya boleh lakukannya…
Mungkin kerana perasaan cinta saya sungguh mendalam…
Dan keazaman saya untuk setia selamanya…pada awak…
Hingga ke hari ini…saya masih simpan lukisan itu…
Saya tampalkan pada dinding…bilik saya…
Saya sangat sayangkan lukisan itu…
Hinggakan kawan saya nak beli pun…
Saya tak jualkan…

Awak…diri ini kebinggungan…
Sukar sungguh nak dapatkan…ketenangan jiwa yang dicari…
Pernah suatu malam…saya tak tahu nak buat ape…
Lantas saya kuar…dari bilik…
Saya duduk atas kerusi batu…
Dan saya mendongak ke atas…
Saya nampak langit…nan terbentang luas…
Yang dipenuhi bintang-bintang…yang berkerdipan…
Dan dari situ…saya perolehi sesuatu…
Yang mampu meredakan sedikit…
Kesedihan yang melanda hati ini…
Namun ianya hanyalah untuk seketika saja…

Awak…alangkah sedihnya hati ini…
Pabila terkenangkan…ape yang telah terjadi…
Bila saya sudah merelakan hati ini…
Menerima awak dengan setulus ikhlas…
Dan berjanji pada diri ini…
Akan setia pada awak…buat selamanya…
Namun…awak pula yang tinggalkan saya…
Tanpa memikirkan perasaan saya ini…

Awak…puas saya merayu pada awak…
Namun awak tetap dengan pendirian awak…
Awak kata…awak takder niat nak buat itu semua…
Awak juga kata…pada mulanya…
Awak dah berjaya cintakan saya…
Tapi bila terkenangkan kenangan yang lama…
Cinta awak pada saya dah mula pudar…

Awak…puas saya pujuk awak…
Saya kata…saya sedia jadi pengganti dia…
Saya akan cuba sedaya upaya…
Nak bahagiakan awak…
Namun awak tetap juga dengan keputusan itu…

Awak…masa cuti 3 bulan…
Saya asyik terkenangkan awak…
Dan perasaan rindu ini begitu menebal…
Hinggakan sampai demam diri ini dibuatnya…makan pun tak lalu…
Sepanjang cuti…saya cukup menderita…
Pernah masa saya tengah drive…
Saya tak perasan lampu merah…
Saya jalan terus…nak buat macam mana…
Saya asyik terkenangkan awak…setiap detik…setiap waktu…
Nasib baik takder kenderaan…
Yang melintas masa itu…
Kalau tak…sudah tentu saya dah ke sana…
Tak pun bermalam di hospital…

Awak…sungguh lemah diri ini…
Tak berdaya melawan takdir…
Tapi saya nak buat macam mana lagi…
Kalau orang dah memang tak sudi…

Awak…pengalaman ini…
Cukup memberi pengajaran pada saya…
Kalau nak buat baik pada orang…biarlah berpada-pada…
Jangan sampai diri sendiri merana…
Tapi itulah…saya buat nii semua…pasal saya kasihankan awak…
Bagi saya…ape salahnya saya cuba membahagia seorang perempuan…
Yang hatinya sedang berduka…
Saya cuba mencintai awak…hingga saya benar-benar berjaya mencintai awak…
Dengan sepenuh hati…tapi tak sangka pulak…
Awak hanya menyapa hati ini…
Hanyalah untuk seketika saja…
Tatkala diri awak dibelenggu rasa marah…rasa benci…rasa dendam…
Dan jiwa awak telah dikuasai…oleh perasaan ego yang menebal…
Sebab itu awak memilih…untuk mengubah arah…
Cinta awak pada saya…
Tanpa berfikir panjang…yang awak benar-benar pasti…
Boleh menerima diri ini…sebagai pengganti baru untuk awak…buat selamanya…

Awak…kini saya dah berhenti berharap…
Ape-ape lagi daripada awak…
Bagi saya…ape gunanya pengorbanan saya selama ini…
Sedangkan awak sikit pun tak hargainya…
Awak taknak bagi peluang pada saya…
Awak jugak taknak bagi peluang pada diri sendiri…
Sememangnya saya tahu cinta tak boleh dipaksa…
Tapi awak pernah mengaku yang awak paksa diri…
Untuk mencintai saya…dan akhirnya awak berjaya…
Walaupun ianya hanyalah untuk seketika sahaja…
Tapi awak tak tahu keazaman saya dalam bercinta…
Dan keazaman yang paling bermakna…buat seorang perempuan…
Hanya akan diketahuinya…setelah ianya menjadi…isteri saya yang sah…
Saya percaya dan saya yakin…kalau awak tahu…mesti awak akan berfikir 14 kali…
Sebelum awak tinggalkan saya…
Dan awak belum kenal dengan saya sepenuhnya…
Pasal awak cepat-cepat tarik diri…
Kalau awak sudi terus bersama-sama…
Melayari bahtera cinta ini…
Saya percaya…saya mampu buktikan yang saya ini…
Benar-benar ingin membahagiakan awak…
Buat selamanya…

Awak…walaupun begitu…
Saya tak menyimpan perasaan dendam pada awak…
Cuma saya kesal dengan awak…
Dan saya tak faham dengan awak…
Awak tinggalkan saya…kerana tak boleh lupakan dia…
Sedangkan sampai sekarang…awak masih tak terima dia…
Walaupun dia merayu-rayu pada awak…
Hingga ke hari ini…

Awak…puas saya mencari jawapannya…
Tapi yang nyata…saya tak mampu fahami awak…
Dan bila awak dah buat begitu…
Saya dapat rasakan yang kita…bukanlah pasangan yang serasi…
Lantas ape yang boleh saya lakukan…
Adalah belajar untuk lupakan awak…
Jadi…untuk kebaikan bersama…
Tak mengapalah saya korbankan cinta ini…
Walaupun cinta ini cinta sejati…
Tapi ianya lahir dari rasa belas kasihan saya…terhadap awak…
Dan bukannya kerana saya meminati awak…
Walaupun awak punyai tarikan tersendiri…
Yang sedikit menepati …kriteria gadis idaman saya…
Namun yang pasti…awak bukanlah citarasa saya…

Awak…akhirnya perasaan cinta ini…
Semakin luput…dan akhirnya sudah tidak wujud lagi…
Cinta saya sudah mati…kerana cinta awak pun sudah mati…
Tiada gunanya lagi…saya teruskan keazaman cinta ini…
Walaupun ianya sudah mencapai tahap cinta sejati…
Kerana cinta sejati tak bisa hidup…buat selamanya…
Jika ia hanyalah berada disebelah pihak…
Dan pengunduran diri ini…
Bukanlah kerana saya putus asa…
Tapi kerana saya tak bisa lagi…
Merasai aura cinta seorang perempuan…dari hati awak lagi…
Dan saya sudah…tak yakin dengan awak…
Kerana awak nii…penuh dengan rahsia…
Penuh dengan misteri…

Awak…kini saya dah boleh lupakan awak…
Mungkin berkat daripada…kesabaran saya selama ini…
Dan bila saya terpandang akan bus-stop tempat pertemuan kita buat pertama kalinya…
Saya dah tak sedih lagi…seperti dulu…
Malah saya hanya tersenyum…
Mengenangkan kisah cinta saya…
Dengan seorang perempuan…
Yang pernah duduk sebelah saya…
Dalam bas suatu ketika dahulu…

****************TAMAT*****************

~ Awak ~ Part 9

Awak…hari terakhir peperiksaan…
Habis aje saya…menduduki peperiksaan…
Saya pulang ke kolej...dengan segera…
Dan dihati ini…ade sedikit kegembiraan…
Kerana awak nak jumpe saya…
Biarpun pada masa yang sama…
Hati ini…punyai banyak kegusaran…

Awak…sesampainya saya di kolej…
Belum sempat pun saya salin pakaian…
Awak dah mesej saya…
Awak tanya…free tak…kalau free saya nak jumpe awak…
Saya kata ok…dan awak membalas…
Awak datang ke kolej saya ye nanti…
Pada jam 3 petang nii…

Awak…walaupun saya amat keletihan…
Walaupun saya rasa sangat mengantuk…
Pasal dah 2, 3 hari tak cukup tidur…
Semata-mata nak cover…paper yang paling susah…
Namun…demi awak…
Saya sanggup korbankan masa saya…
Untuk berehat secukupnya…
Setelah penat bertungkus-lumus
Menalaah nota dan buku…

Awak…tanpa buang masa…
Saya terus bersiap…untuk berjumpe…
Buah hati saya nii…
Walaupun hati ini tak tenang…
Namun…saya tetap gembira…
Pasal dapat juga saya…jumpe awak nanti…

Awak…setelah bersiap…
Saya terus ke kolej awak…
Sebaik je sampai…saya call awak…
Saya kata saya dah ade kat bawah nii…
Dan awak membalas…oklah… tunggu kejap yer…

Awak…seketika saja…
Saya nampak kelibat awak…menyusuri keluar…
Dari blok awak…yang tersergam indah…
Nun di atas bukit itu…
Lantas saya tersenyum lebar…
Kerana akhirnya…saya dapat jumpe awak juga…

Awak…awak pakai baju putih
Sama macam saya juga…
Saya kata kat awak…eh!eh! kita pakai baju sama color lah…
Macam dah berpakatlah pulak…
Dan awak hanya tersenyum…

Awak…mungkin baju putih itu…menandakan…
Kejujuran yang ade…dihati kita…
Dalam membuat keputusan…
Hala tuju hubungan kita…

Awak…awak tanya saya…
Nak minum tak…saya kata boleh jugak…
Panas nii…hauslah pulak…
Lantas…kita sama-sama ke café…
Awak…sementara saya ambil minuman…
Awak tunggu saya kat depan café…
Yang sudah sunyi sepi…
Kerana ramai yang dah…pulang ke kampong…
Cuma…hanyalah kita berdua…
Dan beberapa orang pekerja café…
Yang berada di situ…

Awak…selepas itu…
Saya datang pada awak…
Dan bermulalah…madah kata di antara sepasang kekasih…
Yang sudah lama…tidak berjumpe…
Saya rasakan…suasana petang itu sungguh hening…
Tak seperti hari-hari biasa…

Awak…macam-macam yang kita sembangkan…
Namun…saya tak nampak pun…
Ape yang awak kata…ade perkara penting tu…
Cuma hanyalah…perbualan biasa aje…

Awak…mungkin awak tak berani…
Nak mulakannya dulu…
Lantas saya ambil keputusan…
Untuk bertanyakan pada awak…
Apekah perkara penting…yang awak nak perkatakan itu…
Dan percayalah awak…semasa saya nak bertanyakan…
Tentang perkara itu…pada awak…
Saya dah seakan tahu…ape yang bakal awak ucapkan…
Pada saya nanti…sebaik saja…
Saya bertanyakannya… pada awak nanti…

Awak…awak kata…
Perkara nii adelah…mengenai kita…
Mengenai hubungan kita…saya rasa buat masa nii…
Kita kawan ajelah…tak lebih dari itu…
Pasal saya takut…hubungan kita akan menjadi…
Hubungan yang tak berkualiti…lagipun…
Saya baru aje clash…saya bimbang yang hubungan kita…
Akan menjadi…suatu hubungan yang takde kualiti…
Jadi…untuk mengelakkan hubungan yang macam itu…
Saya rasa…better kita kawan je dulu…
Kawan-kawan saya pun…ade nasihatkan saya…

Awak…yang ajaibnya pada masa itu…
Saya seolah-olah tak mendengar ape-ape pun…
Yang telah keluar dari mulut awak…
Yang telah diungkapkan dari lidah awak…
Namun saya amat terkejut…dengan kata putus…
Yang telah awak…ucapkan pada saya…

Awak…saya tak berdaya…
Nak memperbetulkan keadaan…
Pasal mungkin otak saya dah blur…
Setelah berhempas pulas…concentrate pada exam…
Dan otak saya…dah tepu, dah letih…buat masa nii…
Bagaikan sudah tak boleh menerima ape-ape…
Mahupun berfikir…dengan baik…

Awak…mungkin juga…
Kesan radiasinya…kesan bisanya…
Masih belum merebak dan melarat…
Ke seluruh pelusuk…ke setiap genap…
Anggota badan…dan tubuh ini…

Awak…saya juga tak mampu…
Menunjukkan kesedihan saya ini…
Di depan diri awak…wahai gadisku…
Walaupun saya…dah mula rasa sedih…
Tapi ianya sikit pun tak berdaya…
Menitiskan air mata ini…

Awak…dalam pada itu…
Saya masih mampu lagi…
Tersenyum…pada diri awak…
Tapi saya dapat rasakan…yang diri ini…
Sudah mula rasa…serba tak kena…
Lantas…secara spontan…saya kata pada awak…
Oklah…kita kawan dulu…
Sebenarnya saya sendiri pun tak pasti…
Apekah perasaan saya yang sebenar…
Pada diri awak…entahlah… mungkin ianya terjadi…terlalu pantas…
Mungkin ianya di luar kawalan kita…
Mungkin kita terlalu taksub…
Tapi bila tak jumpe awak…saya pasti rindukan awak…

Awak…diri ini semakin lemah…
Semangat ini pun…semakin berkurangan…
Namun saya wat biasa aje…
Mungkin saya…seorang lelaki…
Dan bukannya seorang perempuan…
Sebab itulah saya tak boleh menangis…
Tak seperti perempuan…
Yang pasti akan menangis…
Kalau kata putus ini…diucapkan padanya…
Oleh seorang lelaki…yang sudah tidak…
Mencintainya lagi…

Awak…2 jam telah kita bersama…
Saya nampak…awak asyik tengok jam aje…
Dan asyik membaca sms je
Macam ade ape-ape je…
Saya tanya awak…kenapa…sapa tu…
Awak kata…ooo…kawan…
Actually petang nii…diorang planning nak kuar jalan-jalan…
Diorang ajak saya sekali…nii diorang tengah tunggu saya kat atas nii…
Tapi saya dah bagitau diorang dah…
Yang saya nak jumpe awak kejap…

Awak…memandangkan awak pun ade hal…
Saya pun kata kat awak…takpelah macamtu…
Kalau gitu…saya balik dululah…nanti diorang tertunggu-tunggu awak lak…
Awak…awak kata ok…
Dan saya kata…nanti semester depan…
Kita jumpe lagi yer…awak pula mengiakannya…
Lantas kita sama-sama…beredar dari situ…

Awak…waktu berjalan pulang ke kolej…
Saya sempat menoleh pada awak…
Dan pandangan itu…adalah pandangan terakhir…
Untuk semester itu…dan dari pandangan itu…
Saya dapat rasakan…bahawa ianya mungkin pandangan terakhir saya…
Buat selamanya…kerana selepas ini…
Saya mungkin takkan berpeluang…bersama awak lagi…
Dan hati ini berkata…yang awak dah tak memerlukan saya lagi…
Kerana awak kelihatan sudah tidak…mempedulikan saya lagi…
Apa lagi perasaan dan hati saya…
Dan dari apa yang saya dapat rasakan…
Saya telah menjadi mangsa…
Permainan cinta…dari seorang perempuan…
Yang sudah mula saya sayang…pada dirinya…

Awak…saya tak tahulah…
Apelah dosa yang telah saya lakukan…
Hinggakan saya terpaksa melalui…
Semua ini…

Awak…saya memang mencintai diri awak…
Adekah awak juga turut merasakan…ape yang saya rasa…
Itulah satu-satunya soalan…yang bermain difikiran ini…
Dalam hati…saya meraung…
Kenapa! Kenapa!...Kenapa awak mesti buat semua ni…
Kenapa awak pilih jalan mudah…
Kenapa awak sikit pun tak menghiraukan…
Perasaan hati ini…di manakah hilangnya pertimbangan awak…
Di manakah hilangnya…kata cinta awak pada diri ini…
Ke mana menghilangnya… kata rindu awak…
Bila mana kita…tidak bersua…

Awak…masa berjalan…
Mata saya dah mula berair…
Saya tak dapat kawal…sebak yang melanda hati ini…
Saya dah mula rasa kesannya…
Saya dah mula rasa…kehilangan sesuatu yang paling bermakna…
Pada diri ini…siapa lagi kalau bukan diri awak…
Satu-satunya perempuan…yang telah berjaya…
Menawan hati saya ini…

Awak…sampai dibilik…
Saya termenung panjang…memikirkan ape yang telah terjadi…
Pada hubungan kita…ketahuilah awak…saya tak dapat terima…
Sejarah hitam…yang melanda pada diri ini…
Sukar untuk memahami…mengapa awak mengambil pendirian…
Untuk memutuskan…satu ikatan cinta…
Yang susah payah…kita bina bersama…

Awak…tanpa saya sedari…
Air mata ini…mula bercucuran keluar…
Mencurah-curah… seakan tiada penghujungnya…
Awak…saya menangis…
Saya sedar…seorang lelaki telah menangis…
Mengenangkan segala kedukaan dan kelukaan…
Yang telah menusuk dan merobek-robekkan…
Hati ini…

Awak…hati ini telah hancur…
Semangat ini sudah luntur…
Saya dah seakan tak mampu…
Meneruskan hidup ini…tanpa awak di sisi…
Awak…saya tak tahu…
Ape yang harus saya lakukan…
Saya buntu…saya tak mampu berfikir…
Saya tak mampu kawal diri…
Cumalah hanya mampu…
Menangis dan terus menangis…

Awak…kenapa harus saya tanggung semua ini…
Kenapa harus saya bercinta…dengan diri awak…
Kenapa awak mudah saja…melafazkan kata perpisahan…
Setelah awak mudah saja…meluahkan rasa itu…
Selama ini…

Awak…saya merasakan…
Diri ini sudah tidak bermakna…buat diri awak…
Namun masih menjadi pesoalan…
Mengapa awak…bertindak sedemikian…
Awak…janganlah awak benci…
Pada cinta…yang telah awak berikan…
Selama ini…dan janganlah awak merasa jauh…
Pabila awak dekat dengan diri ini…
Berilah peluang pada saya…
Untuk saya membuktikan cinta ini…
Pada awak…

~ AWAK Part 8~

Awak…suatu hari…
Saya rasa nak sangat…berjumpe dengan awak…
Lantas…saya ajak awak keluar…
Bolehlah saya…lepaskan rase rindu ini…
Yang sekian lama membelenggu…jiwa ini…

Awak…awak menolak pelawaan ini…
Saya tanya…kenapa…
Awak tak sudi ke…berjumpe dengan diri ini…
Awak kata…bukan macamtu…saya tak bermaksud begitu…
Cume…saya rase segan nak jumpe awak…n saya lum sedia lagi…
Maybe kita jumpe dihari yang lain…
Bila saya dah sedia nanti…

Awak…saya menurut kemahuan awak…
Mungkin betul…awak masih tak sedia…
Untuk menerima…pelawaan saya tu…
Lagipun…yang sebetulnya…
Saya pun still not ready…
Maklumlah…kita nii baru aje kenal…
Dalam tempoh…yang singkat ini…
Takut pula bila bersemuka nanti…
Masing-masing terkelu lidah…diam seribu bahasa…

Awak…awak selalu kata…
Awak rindu pada saya…rindu sangat-sangat…
Saya pun rindu jugak…pada awak…
Rindu…serindu- rindunya…
Akhirnya…saya ajak awak keluar…
Buat kali kedua…moga awak sudilah kiranya…
Temankan saya…makan malam nanti…
Dan kalau awak nak tahu…saya dah bersedia…
Tuk berhadapan dengan awak…
Wahai sang puteri…

Awak…pada mulanya…awak menolak…
Buat kali keduanya…
Awak kata segan lak…n lum ready lagi…
Saya kata pada awak…kalau tul awak rindukan saya…
Awak mesti nak jumpe saya…
Bila saya ajak awak…
Tapi awak tak…awak taknak jumpe saya…
Bila mana saya memerlukan awak…
Bermakna…awak tak rindukan sayalah…
Mana perginya…kata rindu awak selama ini…
Awak kata…awak rindukan saya…
Tapi bila ajak jumpe…
Awak tak sanggup…hadapi diri ini…
N sampai bila kita nak macamni…
Kita seolah-olah takut…untuk berhadapan dengan cinta…

Awak…akhirnya…
Awak akur…dengan kata-kata ini…
Awak ambil keputusan…yang awak setuju…
Untuk temankan saya…
Masa makan malam nanti…
Awak kata ok…baiklah…
Saya setuju nak jumpe awak…tapi kat mana kita nak jumpe…

Awak…saya rasa sungguh gembira…
Hanya Tuhan yang tahu…betapa hati ini…
Melonjak kegirangan…kerana restu bersamamu… oh cinta…
Awak…saya cakap pada awak…
Terpulanglah pada awak…nak jumpe saya katner nanti…
Saya tak kisah pun…yang penting…
Awak nak jumpe saya…
Dan saya…dapat jumpe awak…

Awak…awak kata…
Oklah, macam nii ajelah…awak aje yang tentukan…
Katner kita nak jumpe nanti…saya ikut aje…

Awak…saya pilih satu tempat…
Yang saya rase sesuai…tuk menjadi destinasi persinggahan…
Sepasang merpati dua sejoli…
Yang sedang dilanda…ombak rindu…

Awak…dari semalam…
Saya menunggu…saat- saat indah…
Yang bakal menjelang tiba…tak dapat saya bayangkan…
Alangkah indahnya…pabila awak berada…
Di sisi ini nanti…

Awak…tiba hari…yang dinanti-nanti…
Seperti dijanjikan…jam 8 malam…
Saya datang jemput awak…
Awak pesan kat saya…dah sampai nanti…
Bagitau saya yer…
Saya bilang…baiklah tuan puteri…

Awak…tepat jam 8 malam…
Saya dah berada…kat depan kolej awak…
Saya call awak…bagitau saya dah sampai…
Awak kata…ok, tunggu kejap yer…nanti saya turun…

Awak…hati ini berdebar-debar…
Inilah kali pertama…saya keluar dating…
Dengan seorang perempuan…
Awak…tak sampai 5 minit…awak muncul…
Awak pakai T-shirt merah berlengan panjang…bertudung putih…
Diperagakan pula…dengan jeans biru…
Walaupun tampak ringkas…tapi percayalah…
Di mata…bahkan hati ini…awaklah yang paling ayu…
Dan awaklah yang paling mengancam…
Pada malam itu…dan awak bagaikan…
Seorang puteri…yang turun dari bulan…pada diri ini…
Dan hingga ke hari ini…
Saya tak lupa…dan mungkin takkan melupakannya…
Sampai bila-bila…
Penampilan pertama awak…
Buat diri ini…

Awak…awak says hi…saya says hi juga…
Awak tanya lama tunggu…saya jawab tak…baru aje sampai…

Awak…lepas tu kita terus berjalan…
Ke destinasi…yang dituju…
Tika berjalan…macam- macam yang kita sembangkan…
Sungguh syahdu…malam itu…
Inilah detik paling romantis…pernah saya alami…sepanjang hidup ini…
Hanya kita berdua…seiring dan sejalan…
Meredah laluan jalan kaki…yang disusuri rimbunan pokok…
Terasa kedinginan tiupan angin malam…yang sungguh menyegarkan…
Dan dihiasi sinaran cahaya neon…yang sungguh mengasyikkan…
Di sebelah kanan kita…kedengaran bunyi…
Deruan air sungai…yang senantiasa mengalir…tak mengira masa…
Kedengaran juga nyanyian…dari cengkerik dan unggas malam…
Semuanya ini…bagaikan memahami dan turut gembira…
Meraikan cinta kita…yang kian bersemi…

Awak…setibanya di tempat yang dituju…
Kita duduk disudut…yang agak berjauhan…
Dengan orang lain…saya masih ingat…
Mata bertentang mata…awak malu-malu…
Saya pun malu-malu gak…
Tapi itulah sebahagian dari…detik-detik romantis…
Yang takkan mungkin…saya lupakan…
Buat selamanya…

Awak…saya tanya awak…awak nak makan aper…
Kat sini ade…macam-macam menu…
Semuanya sedap-sedap belaka…
Awak order aje…saya belanja…

Awak…awak pilih menu…sama ngan saya punya…
Lepas ambik makanan…kita sama-sama…
Duduk di meja tadi…dan lepas tu…
Kita makan sama-sama…

Awak…sambil makan…
Kita bersembang…hinggalah habis makan…
Dan lepas tu kita…sambung sembang lagi…
Tapi saya masih ingat…awak makan tak habis…
Awak kata…saya kenyang…n sebenarnya saya dah makan tadi…

Awak…saya tahu…awak tak makan lagi sebenarnya…
Awak saja cakap macamtu…sebab nak jaga hati saya…
Saya dapat rasakan…yang awak tak suka…makan kat tempat macamtu…
Awak…maafkan saya…kalau saya tersalah pilih tempat…
Tuk kita sama-sama…
Keluar berdating…

Awak…walaupun begitu…
Awak tetap layan saya…macam biasa…
Awak…ucapan terima kasih tak terhingga…
Kerna awak sudi…temankan saya…
Walaupun pada malam itu…awak ade banyak kerja…
Yang perlu dibereskan…awak kata takpe…alang-alang dah janji…
Kita jumpe ajelah…biarpun saya sanggup…
Batalkan dating kita…pada malam itu…

Sungguh syahdu malam itu…
Tak pernah sama sekali…saya rasa begitu indahnya…
Alam percintaan ini…kita berduaan…
Tanpa mempedulikan… ape yang belaku…
Di sekeliling kita…

Awak…sedar tak sedar…
Kita asyik bersembang…
Hingga jam menunjukkan pukul 10…
Restoran pun dah nak tutup…
Saya rasa…sungguh cepat masa berlalu pergi…
Belum puas rasanya dihati ini…
Berdampingan dengan awak…

Awak…saya terpandangkan akan gelas awak…
Yang masih berisi fresh orange…yang awak order tadi…
Masih ade separuh lagi…saya tanya awak…
Awak taknak habiskan ke air nii…
Awak…awak kata taknaklah…manis sangat…
Saya kata pada awak…saya habiskan yer…

Awak…awak anggukkan kepala…tanda setuju…
Lantas saya capai gelas itu…
Terus minum air itu…menggunakan straw awak punya…
Awak…awak hanya memandang…
Gelagat saya…dan saya hanya tersenyum…
Pada awak…

Awak…lepas tu…semua orang bingkas bangun…
Keluar dari restoran…kerana dah sampai masanya…
Restoran dah nak tutup…
Dalam hati saya kata…kenapalah cepat sangat nak tutup nii…
Potong stim betullah…

Awak…lepas tu…kita sama-sama keluar…
Untuk pulang ke kolej…
Dalam perjalanan pulang…kita lalui jalan yang sama…
Sungguh bahagia…hati ini terasa…
Hanya kita berdua…melalui jalan itu…

Awak…awak tanya pada saya…
Awak ader gambar tak…saya cakap pada awak…
Takderlah…gambar digital aderlah…
Tapi bukan gambar saya sorang-sorang…
Gambar saya dengan kawan-kawan…

Awak…saya pula tanya pada awak…
Awak ader gambar tak…
Saya nak gambar awak boleh…
Sebagai kenang-kenangan…
Tatkala ombak rindu…melanda hati ini…
Bila awak berjauhan…dari diri ini…

Awak…awak pun kata…
Saya takder gambar…
Bunyinya macam awak taknak bagi aje…
Awak tak percayakan saya ke…
Awak…kalau awak nak tahu…
Saya tak menipu diri awak…
Memang betul…saya takder gambar…pada masa itu…
Pasal semuanya ader kat umah…
Kalau awak nak…saya boleh bagi…
Seberapa banyak yang awak nak…
Tapi kena tunggulah…saya pulang dahulu…

Awak…perjalanan pulang…
Rasanya sungguh cepat…tup! tup!...
Kita dah sampai kat kolej awak…
Awak…saya ucap terima kasih…
Kerna awak sudi…temankan saya…
Pada malam itu…saya tak mungkin lupekan…
Kenangan itu…dan kenangan itu…
Masih mekar di ingatan ini…
Hinggalah ke hari ini…

Awak…lepas hantar awak…
Saya pulang sorang-sorang ke kolej saya…
Masa perjalanan pulang…hati ini terasakan sesuatu…
Entah mengapa…hati ini berdetak…
Bagaikan terasa…sesuatu yang buruk…
Akan berlaku…dalam tempoh yang terdekat ini…

Awak…walaupun begitu…
Saya tetap happy…pasal dapat jumpe…
Dengan awak…awak yang satu-satunya…
Yang sedang bertakhta…
Di hati ini…

Awak…sesampainya saya di kolej…
Awak sms saya…awak ucap terima kasih…
Pasal sudi belanja awak makan…
Pada malam itu…saya balas sama-sama…
Dan saya kata…is ok…perkara kecik aje…
Bila nanti kita boleh jumpe lagi ya…
Mungkin bila ade kelapangan waktu nanti…
Dan awak mengiakannya…